Οδηγός επιβίωσης για έναν επίδοξο «κυνηγό φαντασμάτων»

(check the previous blog entry for an English version)

Έχεις παρακολουθήσει πολλά επεισόδια από ξένα τηλεποπτικά ριάλιτι σόου με έρευνες του παραφυσικού, σε έχει ιντριγκάρει πολύ η ατμόσφαιρα αγωνίας και μυστηρίου κι επιθυμείς να γευτείς αυτό το συναίσθημα σε μια αληθινή περιπέτεια, πιστεύεις πως έχεις αυτό που χρειάζεται, και θέλεις λοιπόν να γίνεις ένας «κυνηγός φαντασμάτων»!  Για να πούμε την αλήθεια, μου είναι μάλλον ευχάριστο να βλέπω γενναίους ανθρώπους που δεν χλωμιάζουν στη σκέψη και μόνο μιας συνάντησης με «φαντάσματα» (-άλλωστε ακόμα κι αν τα πράγματα σοβαρέψουν αρκετά, κανείς δεν πρόκειται να σε κριτικάρει για εκείνο το αντανακλαστικό τίναγμα, ή το πολύ-πολύ την κραυγή που θα σου ξεφύγει μπροστά στην κάμερα, όπως έχεις δει να συμβαίνει και στους έμπειρους ερενυητές, σ’ εκείνα τα τηλεοπτικά σόου που σου τράβηξαν το ενδιαφέρον). Και τέλος πάντων, φαίνεται τόσο δύσκολο αυτές τις μέρες να βρεθεί κάποιο αξιοπρεπές χόμπι που να μπορεί να σε τραβήξει απ’ την οθόνη του υπολογιστή (-αν ωστόσο είσαι εθισμένος στους υπολογιστές, ίσως να μην ήταν και τόσο κακή ιδέα να ξεκινούσες μια μικρή εκπαίδευση μ' ένα παιχνίδι προσομοίωσης, όπως το The Lost Crown του συνονόματου, Jonathan Boakes). Όχι, πρόβλημα σίγουρα δεν υπάρχει, όμως το να βγεις για μια πραγματική εξωτερική έρευνα, ίσως να μην είναι τόσο μικρό βήμα όσο φαίνεται. Ίσως να χρειάζεται κάτι περισσότερο από την απλή αγορά ενός κιτ «κυνηγού φαντασμάτων» απ’ το διαδίκτυο και την είσοδο σ' εκείνο το παλιό, ανατριχιαστικό σπίτι της γειτονιάς που όλοι αποκαλούν «στοιχειωμένο»... Αυτό τουλάχιστον ελπίζω να καταλάβεις αφού θα έχεις ολοκληρώσει την ανάγνωση των ακόλουθων συμβουλών που συνοδεύονται με παραδείγματα από την αληθινή ζωή, σαν μικρά μαθήματα, που είναι καλύτερα να διδάσκονται εκ των προτέρων, για την αποφυγή μιας κατάστασης που μπορεί να γίνει αρκετά ντροπιαστική, αν όχι επικίνδυνη...

Καταρχήν, εκείνο που χρειάζεται να έχει κανείς είναι το κατάλληλο θεωρητικό υπόβαθρο. Η πίστη σε «πνεύματα», «δαιμόνια» και άλλους μυστηριώδεις κατοίκους του αόρατου κόσμου υπήρχε από την αρχαιότητα, και μέσα σ' αυτό το διάστημα έχει μαζευτεί μια πολύ μεγάλη σχετική βιβλιογραφία, επομένως, αν πράγματι θέλεις να ερευνήσεις τέτοιες, ή άλλες πτυχές του «παραφυσικού», ξεκίνα το διάβασμα α-μέ-sos! Σίγουρα δεν πρόκειται να βρεις ξεκάθαρες αξιόπιστες απαντήσεις σε ερωτήσεις όπως τι ακριβώς είναι «φάντασμα» και τι «δαίμονας», αλλά θα μπορείς τουλάχιστον να διακρίνεις τη διαφορά ανάμεσα σ’ ένα παραδοσιακό «ίνκουμπους» κι ένα «σούκουμπους» - και, πίστεψέ με, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, κάτι τέτοιο μπορεί να κάνει...τεράστια διαφορά!…

Πάρε για παράδειγμα την διάσημη ποπ σταρ, Ke$ha, που ισχυρίζεται πως είχε κάποιες ιδιαίτερα...στενές επαφές με ένα «φάντασμα». Εάν είχε μελετήσει τη σχετική βιβλιογραφία που υπάρχει ακόμα κι από τον Μεσαίωνα (και όχι, δεν εννοώ, πως το «ίνκουμπους» της παράδοσης είναι κάποια μορφή ασθένειας -αν και κάποιοι έχουν εφεύρει μια άλλη λέξη στην προσπάθειά τους να καταδείξουν αυτήν την ερωτική έλξη ως σύνδρομο), θα ήξερε ασφαλώς πως, εξαιτίας της ιδιαίτερης φύσης των εμπειριών της, ο ένοχος θα έπρεπε μάλλον να χαρακτηριστεί ως «ίνκουμπους», παρά ως κάποιο απλό και συνηθισμένο «φάντασμα». Και εννοείται πως δεν είναι η μοναδική σταρ που έχει παραδεχτεί δημόσια πως έχει ζήσει τέτοιες εμπειρίες (-χμμμ, αναρωτιέμαι αν υπάρχει καμιά γνωστή  ανάλογη περίπτωση κι απ' την Ελλάδα...) 

Η μελέτη λοιπόν είναι πάντα χρήσιμη, ιδιαίτερα μάλιστα αν, όπως συμβαίνει και με την Ke$ha, έχεις καλούς λόγους να πιστεύεις πως μέσα στο ίδιο το σπίτι σου τριγυρνά κάποιος τύπος «φαντάσματος» και σε στοιχειώνει. Αν πράγματι αντιμετωπίζεις κάποιο σοβαρό πρόβλημα στο σπίτι (όπως για παράδειγμα, τα εσώρουχά σου να επιμένουν ως δια μαγείας να εξαφανίζονται), και αυτό είναι που σ' έχει κάνει αποφασισμένο να υποστείς όλο αυτό το κήρυγμα μέχρι να γίνεις «κυνηγός φαντασμάτων», κι όχι κάποια υπερβολική επιρροή από ταινίες όπως το Paranormal Activity, τότε μπορείς, για την ώρα τουλάχιστον, να αφήσεις την υπόλοιπη εκπαίδευση, να στήσεις γρήγορα στον χώρο που κατοικείς ένα σύστημα με κάμερες παρακολούθησης, και ν’ αρχίσεις να καταγράφεις τι συμβαίνει στο σπίτι ενώ κοιμάσαι ή απουσιάζεις... Η ενημέρωση των υπολοίπων μελών της οικογένειας για το ακριβές σχέδιό σου είναι βέβαια επιθυμητή, κι ίσως ακόμα σε γλιτώσει από άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις.

Αλλά τις περισσότερες φορές, νομίζω πως δεν θα είναι το δικό σου σπίτι που θα θελήσεις να ερευνήσεις, οπότε μάλλον είναι ώρα να αρχίσουμε να εστιάζουμε στο επόμενο πράγμα που σίγουρα θα χρειαστείς, που φυσικά είναι ένας «στοιχειωμένος» χώρος.

Έλα, παραδέξου το. Κι οι δύο ξέρουμε, πως από τις πρώτες ιδέες που σου έρχονται στο νου είναι αυτή ενός νεκροταφείου... Σύμφωνοι, τα νεκροταφεία αποτελούν «ταμπού», είναι οι τόποι ανάπαυσης των νεκρών και τα ησυχαστήρια των ψυχών που δεν επιτρέπεται να ενοχληθούν, και υπάρχει κάποια λογική στο να θεωρούνται παραδοσιακά ως μέρη «στοιχειωμένα» αφού, αν και σπάνια πεθαίνει κανείς μέσα σ’ αυτά, εντούτοις συγκεντρώνουν μια πολύ μεγάλη ποσότητα αρνητικής ενέργειας από τα έντονα συναισθήματα λύπης και θλίψης των συγγενών που επισκέπτονται για να θρηνήσουν τους νεκρούς. Συνήθως... Αν επιλέξεις να ερευνήσεις ένα νεκροταφείο θα πρέπει να γνωρίζεις πως οι αναστεναγμοί και τα μουγκρητά που ακούγονται πίσω από κάποιον τάφο δεν προέρχονται απαραίτητα από κάποιο φάντασμα...

Αλλά στα νεκροταφεία υπάρχει επίσης και ο κίνδυνος να πάρεις την τρομάρα της ζωής σου, αν ξαφνικά βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιο «πτώμα» που αποφάσισε να σηκωθεί και να βγει απ' τον τάφο , ή ακόμα και στην περίπτωση που κάποιος έβαλε σκοπό να σκαρώσει μια κακόγουστη φάρσα σ' εσένα και τους φίλους σου (-για να μη μιλήσουμε δηλαδή για το ενδεχόμενο να πιάσει καμιά βροχή και ξαφνικά να βρεθείς να ζεις τραγελαφικές καταστάσεις, από εκείνες που σε κάθε δυνατή μπόρα έχουμε συνηθίσει να συμβαίνουν εδώ...)

Ένα άλλο μέρος που θα 'ρχόταν εύκολα στο νου ακούγωντας τη λέξη «στοιχειωμένο», ειδικά αν ζούσες στην Αμερική, θα ήταν σίγουρα εκείνο το διάσημο σπίτι στο οποίο διαδραμματίστηκε η αληθινή ιστορία που μεταφέρθηκε στην ταινία τρόμου που είδες πρόσφατα στο σινεμά. Η αλήθεια είναι πως μερικά τέτοια σπίτια που έχουν αποκτήσει μεγάλη φήμη λόγω του Χόλιγουντ, ίσως παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον (συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων όπου στην πραγματικότητα τίποτα τόσο τραγικό δεν έχει συμβεί...ακόμα), ωστόσο, αυτή η ιδέα ίσως τελικά να μην είναι τόσο καλή...  Πρώτον γιατί τέτοια σπίτια συνήθως ανήκουν πλέον σε νέους ιδιοκτήτες, που τους απασχολούν πολύ περισσότερο οι καταπατητές της ιδιοκτησίας τους, από το να κάθονται να δίνουν σημασία στα τοπικά στοιχειώματα. Και δεύτερον γιατί, ειδικά εάν η ταινία αυτή υπήρξε μεγάλη εμπορική επιτυχία, εκατοντάδες ή χιλιάδες άλλοι φιλόδοξοι «κυνηγοί φαντασμάτων» είχαν την ίδια ιδέα πριν από σένα, και έχοντας ήδη ταξιδέψει από τα πιο απίθανα μέρη της γης για να πραγματοποιήσουν μια τέτοια επίσκεψη, έχουν ήδη εξωθήσει τους τωρινούς ιδιοκτήτες στα όριά τους. Έτσι κι αλλιώς, θα μου πεις, αργά ή γρήγορα, θα τους έδιωχναν τα τοπικά στοιχειώματα. Ναι, μερικά σπίτια  πράγματι δεν είναι φτιαγμένα για να φιλοξενούν μια οικόγενεια για πολύ καιρό... 

 

Το οποίο μας οδηγεί στην επόμενη πηγή πιθανών «στοιχειωμένων» σπιτιών, που είναι οι μικρές αγγελίες... Λοιπόν, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, παρακολουθώντας την κτηματαγορά μπορεί κανείς να εντοπίσει μια μεγάλη γκάμα σπιτιών, που κυμαίνονται από...«ελαφρώς στοιχειωμένα», μέχρι «στοιχειωμένους» φάρους, ή ακόμα και ολόκληρα κάστρα που βρίθουν από φαντάσματα – μερικές φορές μάλιστα και διάσημα πνεύματα, όπως του Βλαντ Τέπες (πώς αλλιώς να εξηγηθεί που τόσα χρόνια δεν έχει βρεθεί ακόμα αγοραστής;), ή του Φρεντερίκ Σοπέν -για την τελευταία έπαυλη θα πρέπει μάλλον να βιαστείς, γιατί αν το μάθει η Ke$ha, τη βλέπω να μετακομίζει εκεί... Αν είσαι τυχερός, μπορεί το πακέτο να περιλαμβάνει ακόμα και "φασματική άμαξα" με άλογα. Εάν είσαι Έλληνας Κροίσος, μπορείς να διεκδικήσεις ακόμα και ολόκληρο "στοιχειωμένο" νησί! Αλλά μη νομίζεις πως θα πρέπει οπωσδήποτε να ταξιδέψεις τόσο μακριά. Ακόμα και η λίστα του ΤΑΙΠΕΔ περιλαμβάνει κάμποσα επώνυμα κτίσματα που έχουν τέτοια φήμη... 

Το πρόβλημα με αυτό είναι πως αν δεν διαθέτεις έναν φουσκωμένο τραπεζικό λογαριασμό στην Ελβετία (κι ενδεχομένως, να βρίσκεσαι κάπου μέσα στη λίστα Λαγκάρντ), ή ο ιδιοκτήτης να είναι τόσο τρομοκρατημένος που να βρεις το σπίτι σε πραγματικά καλή ευκαιρία, τότε καλό θα είναι να προσεγγίσεις τον μεσίτη με διπλωματία... Επιμένοντας για παράδειγμα να σου δείξει το σπίτι μετά τα μεσάνυχτα και παρουσιαζόμενος στο ραντεβού μ' έναν σάκο γεμάτο από μυστήρια γκατζετάκια, μάλλον δεν θα βοηθούσε πολύ στην προβολή μιας εικόνας σοβαρού πιθανού αγοραστή... Στην περίπτωση αυτή, (υποθέτοντας βέβαια πως ο μεσίτης δεν είναι κάποιος που είχε ακόμα εξυπνότερη ιδέα για να αποκτήσει ελεύθερη πρόσβαση σε "στοιχειωμένα" σπίτια, ή απλά, ο...Φιλ Ντάνφυ,) είναι πιθανότερο να καταλήξεις διωγμένος «κλωτσηδόν», ή στην καλύτερη περίπτωση, να ενημερωθείς ευγενικά πως θα χρειαστεί να μπεις σε σειρά προτεραιότητας και να περιμένεις μέχρι τη στιγμή που οι ιδιοκτήτες θα αποδεχτούν ότι το σπίτι τους με μια τέτοια φήμη δεν θα είναι πολύ εύκολο να πουληθεί (εκτός βέβαια αν βρουν κάποιον που θέλει να το μετατρέψει σε πανσιόν), και αποφασίσουν να το προσφέρουν οι ίδιοι για ενοικίαση με τη βραδιά, σε όλους εκείνους τους τύπους που είχαν την ίδια ιδέα μ’ εσένα...

Στην πραγματικότητα δεν είναι μόνο οι κτηματομεσίτες κι οι ιδιοκτήτες των σπιτιών που θα πρέπει να προσέξεις... Σε περίπτωση που ο χώρος που έχεις βάλει στόχο να ερευνήσεις βρίσκεται κοντά σε κατοικημένα σπίτια, θα πρέπει να προσπαθήσεις όσο είναι δυνατό, να μην ενοχλήσεις τους γείτονες. Εάν νιώσουν να διαταράσσεται η ησυχία τους, στην καλύτερη περίπτωση θα καλέσουν την αστυνομία και μάλλον θα καταλήξεις στο τμήμα με χειροπέδες ως πιθανός «διαρρήκτης» μέχρι να επιβεβαιωθούν οι ισχυρισμοί σου (-θυμάμαι τώρα και την περιπέτεια που είχαν κάποιοι φίλοι μου από την ομάδα Ιδιωτικά Σύμπαντα, προσπαθώντας να ερευνήσουν το θρυλικό σπίτι του Τσίλερ, στην Ακαδημίας 58α) Στη χειρότερη, μπορεί απλά να δεχτείς...πυροβολισμούς, ειδικά μάλιστα αν ζεις στην Αμερική, όπου σε κάθε σπίτι υπάρχουν όπλα, και η σκληροπυρηνική γειτόνισσα είναι ήδη εκνευρισμένη από τις προηγούμενες ομάδες που πέρασαν νωρίτερα από κει...

Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που τα παλιά ξενοδοχεία και νοσοκομεία ή σανατόρια που παραμένουν ερειπωμένα στην εξοχή (έστω κι αν και πάλι δεν αποτελούν απαραίτητα τους καλύτερους στόχους, ειδικά εφόσον προϋποθέτουν καταπάτηση) γενικά είναι οι χώροι που προτιμούνται -εκτός από τους καλλιτέχνες γκράφιτι, τους ρακοσυλλέκτες, τους έμπορους και χρήστες ναρκωτικών ουσιών, και τους επίδοξους βομβιστές- από τις περισσότερες ομάδες «κυνηγών φαντασμάτων». Δε χρειάζεται βέβαια να πούμε πως είναι απαραίτητο να έχει ξεκαθαριστεί εξαρχής σ' όλα τα μέλη της ομάδας με ποιόν ακριβώς από αυτούς τους ρόλους πραγματοποιείται η επίσκεψη στον χώρο... Και με την ευκαιρία, μιλώντας για «ομάδα», εννοούμε ένα γκρουπ 3, 4, 5 ατόμων, ή έστω, δύο γκρουπ των 3-4, αλλά ποτέ, σε καμία περίπτωση...200 ατόμων(!) Κάτι που μου θυμίζει, όπως και με τα ιδιωτικά πάρτυ, δεν πρέπει να ανακοινώνεις την έρευνα που σκοπεύετε να πραγματοποιήσετε σε κάποιον χώρο στο facebook, ως δημόσιο γεγονός. Θα μαζευτούν τόσα άτομα που αποκλείεται να γίνει έρευνα. Άλλωστε καλό είναι τα άτομα μιας ομάδας να γνωρίζονται εκ των προτέρων μεταξύ τους.

Αλλά και πάλι, θα μου πεις, πώς διαλέγει κανείς μέλη για μια τέτοια ομάδα;... 

Καταρχήν, ξέρουμε πως η εμφάνιση μπορεί να εξαπατά, απ' την άλλη όμως αυτό δε συμβαίνει συχνά. Όταν τα περισσότερα μέλη της ομάδας μοιάζουν σαν..., ερμ..., ας πούμε, να μην εμπνέουν εύκολα εμπιστοσύνη, τότε το ρίσκο του να πάει κάτι στραβά είναι αρκετά μεγάλο. Τώρα, αν για κάποιον άγνωστο λόγο, καταλήξεις να είσαι μέσα σ' ένα τέτοιο γκρουπ, τουλάχιστον φρόντισε να εξασφαλίσεις ότι δε θα κουβαλήσουν μαζί απαγορευμένες ουσίες, αναπτήρες, σπίρτα, ή μεγενθυτικούς φακούς...

΄Ισως τελικά ο ασφαλέστερος τρόπος, τις πρώτες φορές τουλάχιστον, να είναι η συμμετοχή σε ένα από τα κλασικά «κυνήγια φαντασμάτων», που διοργανώνονται από επαγγελματικές ομάδες σε διάφορα ατμοσφαιρικά μέρη τα οποία νοικιάζουν για μια νύχτα. Βέβαια, στην Ελλάδα (αν και κατά περιόδους έχω κάνει κάποιες συζητήσεις), για την ώρα δεν φαίνεται να υπάρχει προοπτική για κάτι ανάλογο, στο εξωτερικό όμως, όπως για παράδειγμα στην Βρετανία, οι ομάδες αυτές αυξάνονται συνεχώς. Υπάρχει βέβαια και το κόστος συμμετοχής, και τα άτομα που μαζεύονται για κάθε τέτοια εξόρμηση είναι μάλλον αρκετά περισσότερα απ' ό,τι θα 'πρεπε, αλλά τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί ν' ανησυχείς για τους κανόνες, αφού θα βρίσκεσαι υπό την επιτήρηση των έμπειρων συνοδών... Αν πάντως καταφέρεις και βρεθείς σε ένα τέτοιο γεγονός, καλού-κακού, μη βιαστείς να φύγεις στο τέλος, ειδικά αν κατά τη διάρκεια όλης της έρευνας άκουγες κτύπους και άλλους παράξενους ήχους από τη σοφίτα.

Όμως, εντάξει, για να μη σε βασανίζω άλλο, ας πούμε πως τελικά κατέληξες στο κατάλληλο μέρος.  Παρόλο που οι περισσότερες τεχνικές προσέγγισης μιας τέτοιας έρευνας που έχεις δει στις τηλεοπτικές σειρές είναι μάλλον αμφίβολης αποτελεσματικότητας (κάτι που άλλωστε νομίζω πως έχεις αρχίσει να υποψιάζεσαι κι από την έλλειψη των αξιόπιστων στοιχείων που συγκεντρώνονται στο τέλος), μπορείς ελεύθερα να πειραματιστείς με όλ' αυτά όσο θέλεις... Αν δεν έχεις ενδοιασμούς στη σκέψη πως μπορεί να φαίνεσαι γελοίος απευθύνοντας ερωτήσεις σ' ένα άδειο κενό (μπορείς πάντως να δικαιολογηθείς στα κακόβουλα πειραχτήρια, λέγοντας πως η ίδια σχεδόν πρακτική και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα εφαρμόζεται κι από τους επιστήμονες που στέλνουν μηνύματα στο διάστημα ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα φτάσουν σε κάποιον εξωγήινο πολιτισμό), μπορείς να ρωτήσεις για όλα όσα θέλεις να μάθεις, προς την πλευρά που νομίζεις πως ίσως κάποιος ακούει. Φρόντισε μόνο οι ερωτήσεις σου να είναι απλές, και οι οδηγίες που δίνεις να μην...μπερδεύουν τα «πνεύματα», όχι σαν εκείνο το διάσημο μοντέλο-σταρ των Βρετανικών media, που κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας έρευνας, προσπαθώντας να ανοίξει τη γέφυρα επικοινωνίας με το "υπερπέραν", ζητούσε από τα πνεύματα να εκδηλωθούν χτυπώντας μια φορά στον τοίχο για "ναι", και... μια για "όχι"... (Σημείωση: σε περίπτωση που κατά το playback δεν ακούσεις κάποια αλλόκοτη απάντηση, δεν υπάρχει λόγος ν' απογοητευτείς, αφού μπορείς ακόμα να χρησιμοποιήσεις την ηχογράφησή σου για να φτιάξεις ένα...τραγούδι!)

Ας προχωρήσουμε όμως στα υπόλοιπα πράγματα που θα είναι χρήσιμα (ή ίσως και όχι) στην έρευνά σου. Ένα όργανο που έχει καθιερωθεί να χρησιμοποιείται στο «κυνήγι φαντασμάτων» είναι ο μετρητής EMF, που ανιχνεύει και μετράει το Ηλεκτρο-Μαγνητικό Πεδίο, σε κάποιο σημείο. Υπάρχουν διάφοροι τύποι τέτοιων μετρητών, αλλά συνήθως αρκεί μια σχετικά φτηνή συσκευή σε μέγεθος τσέπης, που είναι αρκετά απλή στη χρήση. Ο ερευνητής απλά βαδίζει στον χώρο προτείνοντας τη συσκευή εμπρός, όπως περίπου θα κρατούσε έναν μετρητή ραδιενέργειας (σίγουρα τους θυμάσαι, σ' εκείνες τις παλιές ταινίες καταστροφής ή επιστημονικής φαντασίας την εποχή του ψυχρού πολέμου), προσδοκώντας το μαγικό "μπιπ", ή (ανάλογα με το μοντέλο), το αναβόσβημα των μικρών φωτεινών led, που ίσως σηματοδοτούν μια «παραφυσική» εκδήλωση. Αν και πρέπει να ομολογήσω πως τέτοιες συσκευές έχω χρησιμοποιήσει αρκετά συχνά κι ο ίδιος (και εξακολουθώ να χρησιμοποιώ), θα πρέπει να διευκρινίσουμε πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας λόγος που να πρέπει μας κάνει να πιστεύουμε πως το μηχάνημα ανιχνεύει...φαντάσματα. Στην καλύτερη περίπτωση, όταν η παρεμβολή άλλων συσκευών (όπως π.χ. του κινητού τηλεφώνου) ή των καλωδίων ρεύματος, που αποτελούν συνήθεις πηγές, αποκλειστεί με βεβαιότητα και ο μετρητής εξακολουθεί να καταγράφει παράξενες μεταβολές στο πεδίο, τότε αυτό θα μπορούσε να είναι ένας λόγος για λεπτομερέστερη εξέταση του συγκεκριμένου σημείου. Πρακτικά όμως, εάν η πηγή δεν είναι δυνατόν να επιβεβαιωθεί (αν για παράδειγμα, την ίδια στιγμή καταγραφεί κάποια παράξενη μορφή στις κάμερες), τότε πολύ δύσκολα θα μπορεί να σταθεί ως απόδειξη για την παρουσία «φαντασμάτων».

Είναι πολύ σημαντικό αυτό να γίνει κατανοητό, γιατί φαίνεται πως μέσα από τη σύγχρονη κουλτούρα που  συνοδεύει το «κυνήγι φαντασμάτων», η λανθασμένη αυτή εντύπωση πως οι μετρητές EMF μπορούν να μετρούν...«φαντάσματα» είναι πολύ διαδεδομένη, και μερικές φορές αυτό μπορεί να οδηγήσει σε κάποια... πολύ παράξενα συμπεράσματα!

Λοιπόν, αν και τρόποι για την επικοινωνία με τα «φαντάσματα» που κατοικούν «στοιχειωμένους»... γυναικείους κόλπους υποθέτω πως υπάρχουν, όπως για παράδειγμα, με το γνωστό επιτραπέζιο παιχνίδι ερωταπαντήσεων με τον πίνακα "ouija" (του οποίου την ιστορία αξίζει κανείς να διαβάσει εδώ), ή ίσως ακόμα και πειραματιζόμενος με EVP ('Electronic Voice Phenomena', δηλ. «Ηλεκτρονικά Φωνητικά Φαινόμενα»), θα πρότεινα να γίνει καταρχήν μια προσεκτική προσπάθεια να αποκλειστούν όλες οι εναλλακτικές λογικότερες εξηγήσεις, προτού φτάσει κανείς να ζητήσει τη βοήθεια κάποιου ειδικευμένου εξορκιστή.

Απ' την άλλη βέβαια, αν κάποιο «μωρό - φάντασμα» (ή καλύτερα, «κάμβιον», όπως φυσικά θα γνώριζε όποιος είχε κάνει την απαραίτητη μελέτη πως είναι παραδοσιακά γνωστά τα μωρά που συλλαμβάνονται από ερωτικές περιπτύξεις με «ίνκουμπους») πράγματι ζει μέσα στην κοιλιά της συμπαθούς τραγουδίαστριας, τότε ίσως να ήταν λογικό κάπου-κάπου να νιώθει την ανάγκη να τεντώνει τα χέρια του, και... καθότι από μουσική οικογένεια, να παίζει πιάνο χρησιμοποιώντας (ναι, σωστά το μάντεψες!) τα... στοιχειωμένα στήθη της Ke$ha! :)

Λοιπόν, φτάνει με τα χαμόγελα, επιστροφή στις δικές μας τεχνικές και τα εργαλεία... Όπως είπαμε ήδη, τα «Ηλεκτρονικά Φωνητικά Φαινόμενα», θεωρείται από κάποιους ερευνητές πως μεταφέρουν μηνύματα (όχι...«μνήματα») απ' την «Άλλη Πλευρά». Παρόλο που έχουν υπάρξει μελέτες που δείχνουν πως τέτοια φαινόμενα μπορεί να παρουσιάζονται και σε ελεγχόμενο περιβάλλον, δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν ως παραδείγματα επικοινωνίας με τους νεκρούς, γιατί: α) δεν υπάρχει καμία απόδειξη πως μια τέτοια επικοινωνία είναι δυνατή, και β) κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για την ακριβή προέλευση αυτών των φωνών. Έρχονται από τον κόσμο των πνευμάτων;... Από κάποιο «Παράλληλο Σύμπαν», ίσως; Ή να πρόκειται απλά για τυχαία ραδιοκύματα που συλλαμβάνονται από το εκάστοτε μέσο εγγραφής;  

Είναι δύσκολο να δοθεί μια σίγουρη απάντηση, και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να διαχειριστεί κανείς την έννοια των evp, όταν στην πράξη, τις περισσότερες φορές, ο καθένας ακούει ότι τον βολεύει, προσπαθώντας να βγάλει νόημα από αυτό που συχνά δεν είναι τίποτα περισσότερο από παράσιτα, συνηθισμένοι ήχοι που προκαλούνται από την κίνηση και την ανάσα των ερευνητών, που με τα ευαίσθητα μικρόφωνα αλλοιώνονται, ή ακόμα και πραγματικές μακρινές φωνές, που λόγω της ενίσχυσής τους, γίνονται αντιληπτές μόνο κατά την αναπαραγωγή. (Για παράδειγμα, αν όπως είπαμε νωρίτερα, πειραματιζόταν κανείς με αυτή τη μέθοδο διερευνώντας το στοιχειωμένο χοτ σποτ της Ke$ha, κατά την διάρκεια της αναπαραγωγής θα περίμενε υποσυνείδητα ν' ακούσει κάποια ατάκα που να βγάζει νόημα, όπως...)

Ανάλογες μικροσυσκευές που προσπαθούν να πετύχουν επικοινωνία δια μέσου του ήχου υπάρχουν πολλές, (για παράδειγμα το spirit box), που επίσης δεν θεωρούνται αξιόπιστες για αυτό που στα σχετικά τηλεοπτικά σόου τα διαφημίζουν. 

Φυσικά το ηχητικό υλικό μπορεί κάποιες φορές πραγματικά να μας δώσει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. Αλλά αν δοκιμάσεις να κάνεις κάποια ηχογράφηση στο υπόγειο ενός σπιτιού, από εκείνα που βρήκες μετά από τόσο πολύ κόπο, επιβεβαίωσε τουλάχιστον ότι ο γείτονας από το διπλανό διαμέρισμα δεν θα βλέπει στην τηλεόραση μια ταινία τρόμου του Mario Bava, την ώρα που θα ηχογραφείς, γιατί αλλιώς μπορεί και να σου μπει η ιδέα πως κατέγραψες κι εσύ τις Φωνές της Κόλασης.

Προσωπικά, αν και έχω καταγράψει ηχητικά ντοκουμέντα που έχουν ενδιαφέρον, γενικά βρίσκω τις φωτογραφικές μηχανές περισσότερο αποτελεσματικές, αν και με την εξέλιξη της τεχνολογίας, ακόμα κι αν καταφέρεις να συλλάβεις τις αποδείξεις που είναι ο στόχος της έρευνάς σου, θα είναι δύσκολο να πείσεις τον κόσμο πως οι φωτογραφίες δεν έχουν υποστεί επεξεργασία με κάποιο πρόγραμμα τύπου photo-shop. Παρόλα αυτά, πιστεύω πως αξίζει να δοκιμάσεις, εφόσον στο «χόμπι» σου αυτό σε σπρώχνει μια εσωτερική ορμή, κι όχι κάποια ανάγκη να πεις στους άλλους πως είσαι ένας «κυνηγός φαντασμάτων» -και με την ευκαιρία, νομίζω πως ένας τίτλος όπως «ερευνητής παράξενων φαινομένων», μάλλον θα ταίριαζε περισσότερο.
Στις έρευνές μου, χρησιμοποιώ 3-4 διαφορετικές μηχανές, που διαβάζουν διαφορετικές περιοχές του οπτικού φάσματος, προσπαθώντας έτσι να επεκτείνω το εύρος της περιοχής που εξ-ερευνώ, και πέρα από το μικρό μέρος του φάσματος που μπορεί να αναγνωρίσει το ανθρώπινο μάτι. Και στο τέλος κάθε φορά έχω να ψάξω σχολαστικά μερικές εκατοντάδες φωτογραφίες. Κάποιες απ' αυτές ίσως απλά έχουν κάποια μικρή καλλιτεχνική αξία, αλλά σημαντική για μένα. Έτσι νομίζω πως αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον και ομορφιά η έρευνα, δεν είναι μια ψυχρή αναζήτηση «στοιχείων». Αλλά κάπου κάπου εμφανίζονται και φωτογραφίες που ξαφνιάζουν με αυτό που έχει αποτυπωθεί. Αν είσαι τυχερός μπορεί να καταφέρεις να συλλάβεις κάποιες τέτοιες «φωτογραφικές ανωμαλίες». Ίσως καταφέρεις να φωτογραφήσεις ένα μυστηριώδες πρόσωπο, κάποιες φιγούρες, ίσως ακόμα και μια πλήρη φασματική μορφή... Αν είσαι απίστευτα άτυχος, το άτομο που ο φακός σου κατάφερε να συλλάβει, θα έχει αποτυπωθεί στην ίδια πόζα και σε κάποια καρτ-ποστάλ έναν αιώνα πριν...

Αρκετά όμως είπαμε για αρχή. Νομίζω πως για τα δεδομένα ενός σύντομου και συνοπτικού οδηγού, καλύψαμε πολλές από τις πτυχές του θέματος, και πάντως είπαμε αυτά που χρειάζεσαι για να μπορείς να μπεις στην ιδέα...

Να θυμάσαι, και αφήνοντας για λίγο στην άκρη το χιούμορ, πως υπάρχουν πραγματικά κάποιοι πολύ σοβαροί κίνδυνοι εκεί έξω, όπως η έκθεση στον Αμίαντο, ή και άλλα υλικά που μπορεί να προκαλέσουν λοιμώξεις του αναπνευστικού χωρίς καν να το αντιληφθείς τη στιγμή που θα εισπνέεις τα αόρατα (σχεδόν «φασματικάι») μικροσωματίδια. Ενώ πάντα θα ελλοχεύει κι ο κίδνυνος κάποιου τραγικού ατυχήματος που μπορεί να συμβεί οπουδήποτε και ανά πάσα στιγμή, όταν δεν έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας.

Χαρούμενο κυνήγι! (-Καλή έρευνα!)